Nisur nga tragjedia e tmerrshme që tronditi opinionin publik një ditë më parë, ku babai abuzoi seksualisht me vajzën e tij të mitur, Neda Balluku ka ndarë në rrjetet sociale një shkrim emociona.
Në një moment, jetët e tyre u shkatërruan përgjithmonë. Tragjedia që ka ndodhur ka nxjerrë në pah një problem të thellë në shoqërinë shqiptare, ku dhuna shfaqet në forma të ndryshme dhe shpeshherë mbetet e padukshme deri në momentin e fundit. Ngjarje të tilla shtrojnë nevojën për të rritur ndërgjegjësimin dhe për të ofruar mbështetje për ata që preken nga abuzimi.
Babi hapi derën dhe hyri në dhomë shumë ngadalë, por unë u zgjova. E pashë hijen e tij të lëvizte nëpër dhomë dhe u gëzova nga mendimi se mos mbase erdhi për të më puthur ballin, sepse nuk më puthi para se të flija. E thirra “ba” me zë të ulët sepse nuk doja të zgjoja katër motrat dhe vëllezërit më të vegjël. Kur ata zgjohen më takon mua t’i tund, tu flas, tu këndoj derisa t’i zërë edhe një herë gjumi e nëse nuk ndodh, dhe ata zënë të qajnë, mami më dënon përherë mua.
Babi u afrua dhe vuri gishtin mes buzëve të tij për të më kërkuar të heshtja. Dhe pastaj e vuri mes buzëve të mia. Ndjenja e turbullt e tmerrit dhe paqartësisë mbërtheu fëmijërinë time. Ajo që ndodhi më pas ishte një ngjarje që asnjë fëmijë nuk duhet të përjetojë, një abuzim që shkatërron shpirtin dhe besimin në figura autoritare.
Gjithçka që ndodhi më pas nuk kuptoja përse duhej të ndodhte. Disa herë, duket se fëmijët janë të detyruar të jetojnë me një dyshim të rëndë: kujt t’i besojnë, kujt t’i drejtohen për ndihmë. Unë doja një puthje në ballë nga babi im. Doja edhe të më thonte se më donte shumë. Sa herë më jepte përqafimet që nuk doja më thonte se më donte shumë. Por unë nuk dija ndonjëherë kujt t’i besoja. Babit tim apo këtij babi që nuk më bënte të ndihesha mirë.
Edhe sonte, isha mësuar me këtë situatë. Megjithatë, mendja ime shpesh krijonte skena të tjera, në të cilat babai im më shihte me dashuri dhe ngrohtësi. Imagjinata ime më çonte në vende të bukura, ku babai më ofronte lule dhe më thoshte se çdo plagë do të shërohej me dashuri. Por realiteti ishte ndryshe.
Pra, cila është përgjigjja e shoqërisë sonë ndaj këtyre tragjedive? Si mund të ndihmojmë ata që ndihen të mbështetur dhe të sigurt? Është e nevojshme që të gjithë të bëjmë një hap përpara, të flasim hapur për abuzimin dhe të krijojmë një ambient ku viktimat ndihen të guximshme për të raportuar abuzimet e tyre. Çdo zë i heshtur është një zë për dhunën dhe padrejtësinë.
Kjo situatë na detyron të mendojmë fort se si mund ta ndihmojmë shoqërinë tonë të forcohet dhe të mbrojë më të vuajturit e saj, të rrisim ndërgjegjësimin dhe të mundësojmë që ata që vuajnë të kenë qasje në ndihmë dhe mbështetje. Shëndeti mendor dhe emocional i një shoqërie është po aq i rëndësishëm sa any zgjidhje për të mbrojtur fizikisht individët e saj.
